Ook in Amersfoort werden op zaterdag 9 september weer een groot aantal oude en nieuwe monumenten tot leven gewekt. Diverse amateurverenigingen toonden hun kunst aan het Amersfoortse uitgaanspubliek. Alles onder een wat waterig zonnetje. Een van die verenigingen was ons eigen Swing Close.
Dag van de Amateurkunst: een jaarlijks feest, ontzettend leuk en stimulerend om aan deel te nemen. En als koor werden we “gedwongen” tot een vliegende start. Ga maar na: 24 augustus de eerste seizoensrepetitie – 9 september het eerste optreden! Maar we hadden er zin in. Dat kon u zelf komen zien en horen.
We mochten achtereenvolgens in de Observant, de Rochuskapel en de Aegtenkapel optreden. En omdat het toch monumentendag was zetten we er meteen maar een paar neer. In de Observant onder andere “Smile” voor Charlie Chaplin en Michael Jackson, en “Don’t You Worry Bout a Thing” voor Stevie Wonder. In de Rochus “Nature Boy” voor Nat -King- Cole en “Zij Gelooft in Mij” voor André Hazes (en Kenny Rogers). En tenslotte, in de Aegten onder andere “Laat Me” voor Ramses Shaffy en “Ain’t Got No” voor Nina Simone!
Het was weer een heerlijk muzikaal gebeuren. Swing Close op zijn best! Het (vooral in de Aegtenkapel) goed opgekomen publiek genoot met volle teugen. En wij ook!
Rond half 9 verzamelden de Swing Closers zich in het station van Amersfoort om zich met de intercity van 08:54 naar Hengelo te spoeden. Natuurlijk werd er in station en trein al het nodige ingezongen. En brak Ruben zich het hoofd over ezelsbruggetjes om de volgorden van de nummers bij het eerste optreden te onthouden.
Aangekomen in de Twentse hoofdstad gingen we op zoek naar het gemeentemuseum. Daar zou, in de gehoorzaal, door Swing Close de zangcompetitie worden geopend. Het werd een gedenkwaardige gebeurtenis: focus, spatzuivere zang, verstaanbare teksten, een hoogtepunt en dat al aan het begin van de dag! In de tijd tussen het eerste en het tweede optreden konden we genieten van “Lage Dames Hoge Heren”, het vorige koor van onze alt Maj.
Het weer speelde ons in de kaart: zonnig, zodat veel publiek op de been was! Het tweede optreden op een opblaaspodium voor een terrasje ging ook weer lekker. Ook al dreigde een compressiepomp even luidruchtige roet in het eten te gooien. Viel gelukkig mee. In het publiek ontwaarden wij meerdere LDHH, die genoten van nummers als “Take Me To Church”, “Here’s to Life”, “Sing”. Het derde optreden, in het theater van een bank, besloot een geslaagde dag. Een aantal Swingclosers bleef eten in Hengelo, een aantal pakte de trein naar Amersfoort.
Terugkijkend: voor herhaling vatbaar!
Swing Close amuseert Hengelo
In de gehoorzaal van het streekmuseum zat een deskundige jury. Die bestond uit voorzitter Vincent Wijlhuizen, bijgestaan door de leden Jannemiek Musters en Marike Vijver. Zij beoordeelden het gebodene, in het kader van de NFVE-trofee. Swing Close opende de lijst. Een paar van hun bevindingen mogen wij u, lezer, niet onthouden:
“Als het koor voluit zingt is het loepzuiver en perfect in balans”;
“Mooie variatie tussen Engelstalig en Nederlandstalig”;
“Mooie groep zangers”; “Goed te verstaan”;
“Mooie klankkleur”;
“Jullie zetten een duidelijke groepsidentiteit neer: uitstraling, kleding repertoire en opstelling kloppen met elkaar. Dat is prettig om naar te kijken”;
Ik treed graag op in een theater, en het warme gevoel na een optreden in “De Lieve Vrouw” is echt! Maar dan: de huiskamer; pantoffels, koffie met of zonder cognac, krantje, veiligheid, geborgenheid. Om in die ambiance te mogen optreden voor een publiek dat komt gluren bij de buren, en deelt in het huiskamergevoel, dat geeft aan het geheel een intimiteit dat het theater nooit kan benaderen. De tastbare aanwezigheid van gezinnen die komen luisteren. Kinderen die Ruben assisteren, wat lekkers te drinken voor je inschenken tussen de blokjes door.
Gluren bij de Buren, drie keer de huiskamer van Bas en Ellen vol mensen, drie keer applaus en toegiften. Maar ook, in diezelfde intimiteit met het publiek, het afscheid van onze Iris. En dan ontdekken dat het publiek het zelf hooglijkst waardeert hierbij te worden betrokken en het enigszins gebrekkige “Seaside Rendez-vous” omwille van het moment met applaus beloont. Heerlijk; Bas, Ellen, Barnabas, Lazlo: ontzettend bedankt voor jullie gastvrijheid!
En dan nu: onze eigen “huiskamer” in de vrije school,
het toneel van ons jaarlijkse “Vrienden van Swing Close Concert”. Hoe kunnen we 2014 beter beginnen dan met een optreden voor onze closest friends! Lekker informeel en interactief optreden. Door het hele koor en door individuele leden solo, in duetten, trio’s, kwartetten, etc. Daniëlle en Bas, ieder solo met pianobegeleiding door Ruben. Arnold solo met harpbegeleiding door Carina (en in het Russisch!). Sara solo met gitaarbegeleiding door Gert, de mezzo’’s met hun vieren, sorry(!), drieën, Steffi, Liesbeth, Gert en Chris waren met z’n vieren, maar dan drie keer. Een hilarische “Dinner for One” door Wil en Marlies, ingeleid door Klaas. Verrassend hoe Sonja “Ne me quitte pas” tot een ode aan prinses Beatrix wist om te vormen, en ga zo maar verder. Bij voorbeeld over Daniël, formidabel met Letty, en Ruben, solo met een tribute aan Maarten van Roosendaal.
Geniet nog eens na in de estate van Miss Sophie!
Nog even voor de duidelijkheid, het was voor onze grootste fans. Voor iedereen die Swing Close een warm hart toedraagt. Voor medewerkers van voorgaande programma’s, oud leden, ereleden, adspirant leden, zij die hand en spandiensten hebben gedaan, of dat ooit van plan zijn geweest. Er waren er ruim 50. Ze werden meteen vakkundig door Ruben aan het werk gezet. Bij het eerste nummer al: “The word is on your lips!” – “Say the word!”. Het was een geweldig feest, wat een kick, en menigeen bleef na afloop nog wat drinken en kletsen. Wat mij betreft: de combinatie van dopamine en alcohol (afgerond met cognac en een sigaar in de huiskamer van Wil) garandeerde een latertje!
PS, Dopamine wordt onder bepaalde omstandigheden in de hersenen aangemaakt en het speelt een grote rol bij het ervaren van genot, blijdschap en welzijn.
Het derde concert, dat eigenlijk het tweede was, maar zeker het laatste.
Tenminste, onder de titel “I’ll be seeing you”. De Lieve Vrouw was weer helemaal uitverkocht (ze houdt echt van ons!) en ook het promotiefilmpje had beeld en geluid. Swing Close had lekker gegeten in “Het Kannetje” en prettig gesoundcheckt, en stond gefocust in de coulissen. De opdracht: geniet van de muziek en streef niet naar een volmaakt optreden!
En wat een begin: tussen elkaar doorlopen en mekaar eens goed aankijken. Heb ik nog weinig koren zien doen, maar met Swing Close kan het niet anders dan goed uitpakken. Het liep uit in een “I’l be seeing you” om te zoenen! Als daarmee de toon is gezet en met applaus beloond dan komt het een van het ander en “Somebody that I used to know” wordt “Say a little prayer” wordt “Alles is liefde” wordt “Creole love call” wordt “A house is not a home” wordt uiteindelijk, een pauze en een tweede helft later, weer “I’ll be seeing you”.
Niet te vergeten, de filmpjes tussendoor: “Ik kwam uit Zwolle”….”En dat is je wens voor de toekomst”!! Heerlijke woorden, lekkere muziek, voor de gelegenheid hier en daar, “A capella in Acapulco”, nog wat opgepimpt door Bano op zijn conga´s, waarvoor dank! Ons publiek genoot. “Leuk afwisselend programma, met leuke humor (“Alles is Liefde”)”. “Mooi gezongen, en wat een spannende overgangen! (van “Satin Doll” naar “Tebe Pojem”)”. “Ik kon dat ene nummer na de pauze niet verstaan, maar ik kreeg wel kippenvel (“Baba Yetu”), wat een fantastische solist!”. En “Ondanks dat de Red Sox de World Series hebben gewonnen toch “New York state of mind”!
Kortom: genoten van een swingende avond om te zoenen! Wat schrijver dezes dan ook werkelijk overkwam nadat hij zijn handtekening op de onderarm van een vrouwelijke fan had gezet en een aantal mede SwingClosers had omgepraat om hetzelfde te doen. Wow!
