Categorie: Optredens

Afgelopen zaterdag, 25 mei 2013, mocht onze vocalgroup zich driemaal presenteren in IJsselstein.

Op het Fulco Vocaal Festival. Het hele dorp was vol koren, muziek en… Fulco.

En dat was, althans voor mij, een prettig weerzien. Als 12/13-jarige heb ik het verhaal van Fulco de Minstreel verslonden: In 1297 is Fulco de trouwe knecht, bijgenaamd “de minstreel”, van Gijsbrecht van IJsselstein. Gijsbrecht wint een toernooi maar de organisator kan niet tegen zijn verlies. In het kasteel van heer Aloud in Dordrecht wordt Gijsbrecht daarom in de kerkers gegooid. Na de nodige verwikkelingen probeert Fulco zijn heer te bevrijden. Hij verkleedt zich als minstreel (zingen kan hij toch al bovengemiddeld) en samen met enkele muzikanten gaat hij naar het kasteel waar Gijsbrecht gevangen wordt gehouden. Ze komen binnen op een feest dat net aan de gang is. Ze spelen zo lang door tot iedereen dronken in slaap is gevallen. Daarna bevrijdt Fulco zijn heer en samen spoeden ze zich terug naar IJsselstein. Kortom: muziek opent deuren die voor anderen gesloten blijven.

Voor onze muziek werden de deuren van respectievelijk de bibliotheek en het oude raadhuis geopend en na enig inzingen (met publiek) kon het “Swing Close-feest” beginnen.

We brachten: Meisje van kantoor, Hurt, In between, I’ll be seeing you, Somebody that I used to know en Satin doll. Een afwisselend programma dat door het publiek, dat weliswaar niet dronken in slaap viel, hogelijks werd gewaardeerd. Okay, we hebben dan wel niet iemand uit een kerker bevrijd, althans niet voor zover we weten, maar een deel van onze vocalgroup heeft wel kans gezien om in het Fulco-theater een geïmproviseerd extra optreden (ons 4e) te verzorgen omdat een collega-koor was uitgevallen. Dat bevrijdde de organisatie van een kopzorg(je).

Het was al met al weer een feestje. We konden optreden in een nieuwe omgeving, voor onbekend publiek (hoewel de gebruikelijke groupies wel weer vooraan zaten). Het weer werkte mee (kou is emotie; kan je uitzetten), en ons nieuw programma slaat overduidelijk aan! Met een lekker gevoel naar huis en uitkijken naar de grote klappers voor het jubileum!!

Chris

Loop eens binnen in de St. Henricus. Voor parochianen mag dat op zondagochtend een gebruikelijke bezigheid zijn, voor de rest van Amersfoort stonden op zaterdag 24 januari j.l. de deuren wijd open. Weliswaar meer voor culturele dan voor religieuze zaken, maar toch. Het BKE organiseert ook in 2009 een reeks inloopconcerten, en op 24 januari trad in de Henricuskerk onder anderen Swing Close op. Het publiek kreeg een sterk ingekrompen Swing Close te zien: door allerlei oorzaken stonden er 2 alten, 4 bassen, 2 tenoren en 3 sopranen, die het met z’n 11-en toch maar wisten te rooien, daarbij op krachtige wijze ondersteund door muzikale duizendpoot Ruben! Bij “Rainbow Connection” en onze selectie uit de “Chorus-line medley” moest nog even vriendschap gesloten worden met de acoustiek, maar daarna begon het. Ook nu weer kregen luisteraars van ontroering kippenvel bij “May it Be” (maar ja, dat gaat ook over elfen…), werd bij “Orfeo Negro” spontaan meegeswingd, net als bij “Ticket to Ride”, en gingen bij “Route 66″ weliswaar niet alle, maar toch zeker 11 pannen van het dak.

Prettige bijkomstigheid was trouwens dat er niet alleen de verwachte 4 toehoorders zaten, maar dat de zaal bij het begin toch aardig gevuld was, en gaandeweg alleen maar voller liep. En dat oud Swing Closer Matyo was komen luisteren, en dus meteen een camera in de hand gedrukt kreeg om de bijbehorende foto’s te maken… Al met al een geslaagde middag voor het koor in het algemeen, en (denk ik) een opsteker voor Ruben, want dit was zijn eerste openbare optreden als dirigent/pianist na het afscheid van Martin.

Dag van de Amateurkunst ontroerend voor Swing Close
door Conny van den Bor

Het was wel even spannend voor Swing Close. Op de Dag van de Amateurkunst zou het koor een paar nieuwe nummers voor het eerst ten gehore brengen en sommige koorleden hadden er gezien de voorgaande repetities een hard hoofd in.

Hartstikke leuk hoor, die nieuwe liedjes. Maar na zo’n lange zomervakantie bleek het wel kort dag om alle puntjes daadkrachtig op de i te zetten. Maar goed, de eerste sessie die Swing Close zou zingen in stadscafé De Observant was kat in het bakkie, want al bekend. Dachten we.

Brokken in koorkelen
Want toen iedereen al klaar stond in kek wit/zandkleurig pakje met groene accenten, kwam opeens voorzitter Bas op de proppen. Net gearriveerd uit Hongarije waar hij met zijn vrouw zeven weken lang had gezorgd voor hun nieuwe zoontje Barnabas, terwijl ze wachtten op de definitieve afronding van de adoptie. Via nieuwsbrieven was het koor al die weken op de hoogte gehouden van het wel en wee van het kersverse gezin. Hier en daar schoot er dus spontaan een brok in een koorkeel toen het kersverse gezin opeens stralend van oor tot oor opdook in De Observant.

Kracht van het koor
Misschien was het wel daarom dat het openingslied, Orfeo Negro, tot drie keer toe moest worden afgebroken omdat we de juiste toonhoogte niet te pakken kregen. Fijn begin, maar daarna wist iedereen zich te herpakken en ging het goed. Volgens dirigent Ruben was het mooi om te zien hoe Swing Close zich niet laat ontmoedigen door foutjes en hoe we ook elkaar opvangen bij oneffenheidjes. Koorlid van het eerste uur Chris wist hierbij fijntjes op te merken dat Swing Close van begin af aan al nooit anders heeft gedaan dan elkaar fouten opvangen. Bedankt Chris!

Vleugels
Nadat het prachtige kereltje Barnabas uitgebreid was bewonderd door het hele koor ging het gezelschap naar de Sint Aegtenkapel, waar de tweede sessie zou plaats vinden. Het was stikheet, we waren onzeker over de choreografie, maar daar gingen we. Al meteen bij Picknicks and Parcs voelde het goed. Het is mooi om te zien hoe iedereen vleugels lijkt te krijgen van zo’n optreden. Af een toe een foutje maken is dan ook niet meer erg.

Don’t leave me this way
De act bij Don’t leave me this way (horkerig zingen met bladmuziek bij de hand en idem dito bewegen) kwam sommige Swing Closers mooi uit en ging erin bij het publiek als Wiege Ketelapper (of hoe die koek dan ook mag heten). Bij de Miami Sound Machine medley zong Iris de sterren van de hemel. Ok, aan het eind van het optreden waren we de tel kwijt en kwamen we beroerd uit. Er moet nog heel wat geschaafd worden voor het 31 oktober is (de dag van ons jubileumconcert in De Lieve Vrouw). Maar hé, het was dan ook de Dag van de Amateurkunst. En ondergetekende kreeg zowaar een compliment van haar man, een fervente koorhater. Manlief had toch de moeite genomen naar de kapel te komen en zei na afloop dat hij zich, “afgezien van een paar zeiknummers” prima had vermaakt. Zo, dat is binnen!

Nieuwsbrief

En namens Ruben: “Bedankt voor de bloemen!”

De avond kon voor een paar gelukkigen van Swingclose al niet meer stuk. Zij mochten op 12 december meerijden in de prachtige oldtimer van Koen: een beige Volvo Amazone met een zeer goed werkende kachel!  Prachtig uitgedost in stemmige roze en bruintinten genoten Erma, Liesbeth en Conny van een extra rondje over de snelweg. Koen nam in zijn oneindige wijsheid de afslag Apeldoorn  teneinde in Bussum uit te komen. Goed gedaan Koen!

Na wél op de A1 terecht te zijn gekomen en nog wat filewerk bij de afslag Hilversum-noord te hebben geïncasseerd, schoven Koen, Erma, Liesbeth en Conny naadloos aan bij de repetitie van de rest van het koor. Nu konden we in ontmoetingscentrum Het Trefpunt te Bussum de laatste puntjes op de spreekwoordelijke i gezet. Rond 20.00 uur zou daar het concert in kerstsfeer losbarsten voor de gehandicapte medemensen.

Ruben the red-nosed reindeer

Wegens afwezigheid van Martin was Ruben deze keer onze dirigent en steunverlaat. Ruben, die toch altijd al kan rekenen op de warme belangstelling van menig koorlid (m/v), had op 12 december een extra hoge aaibaarheidsfactor wegens ernstige griep. God, wat zag hij er lekker lodderig uit met die waterige oogjes en die rode neus. Ruben, the red-nosed reindeer, toepasselijker kon het echt niet ! Toen Ruben, om het publiek alvast op te warmen, met zijn rillerige stem ‘’All I want for Christmas is you’’ inzette kon je sommige koorleden bij wijze van spreken wegdragen. Maar ja, er moest nog gezongen worden. En het hoogtepunt van de avond moest nog komen, dames en heren!

Overleden goudvis

De nummers van voor de pauze werden op zo’n doeltreffende wijze neergezet (en aan elkaar gepraat door Chris) dat het koor tijd overhield. Dus werd in de pauze besloten een paar extra kaskrakers op het enthousiaste publiek los te laten. En hoewel Erma had gezworen op het graf van haar overleden goudvis dat ze nóóit meer ‘’Don’t cry for me Argentina’’ zou zingen, voelde de avond meteen al zo goed dat ze voor deze ene keer overstag ging. Het kleine intieme zaaltje, het warme contact met de mensen, het glunderende gebrul van de gehandicapte vrouw in de rolstoel na elk nummer: alles viel op zijn plaats.

Huilen om Erma

Nadat Chris vertelde het publiek dat er een paar extra nummers zouden komen. Dus werd het koor beleefd te kennen gegeven dat men vooral en eigenlijk alleen was geïnteresseerd in ‘’Don’t cry for me.’’ En daar ging Erma. Alsof het publiek nieuwe krachten bij haar had aangeboord zong ze het nummer als nooit tevoren. Het koor, dat als één m/v achter haar stond, was tot tranen toe geroerd door Erma. Dit was de ware kerst spirit en zo te horen aan het applaus vond het publiek dat ook.

De avond vloog voorbij en na afloop werd iedereen blij verrast met een doos kersenbonbons. Nog meer verwend, en terecht, werd Ruben, met een prachtige orchidee in cadeauverpakking. Het nationale knuffelrendier van Swingclose stond inmiddels op zijn benen te zwaaien van ellende, maar wist er toch nog een attent ‘’bedankt voor de bloemen’’ uit te persen. Daarna verliet hij het pand met achterlating van de orchidee, maar gelukkig wist een alert koorlid hem het kunstwerkje alsnog na te brengen. De orchidee verdient vanaf nu een ereplekje op Ruben’s piano!