Auteur: admin

Dag van de Amateurkunst ontroerend voor Swing Close
door Conny van den Bor

Het was wel even spannend voor Swing Close. Op de Dag van de Amateurkunst zou het koor een paar nieuwe nummers voor het eerst ten gehore brengen en sommige koorleden hadden er gezien de voorgaande repetities een hard hoofd in.

Hartstikke leuk hoor, die nieuwe liedjes. Maar na zo’n lange zomervakantie bleek het wel kort dag om alle puntjes daadkrachtig op de i te zetten. Maar goed, de eerste sessie die Swing Close zou zingen in stadscafé De Observant was kat in het bakkie, want al bekend. Dachten we.

Brokken in koorkelen
Want toen iedereen al klaar stond in kek wit/zandkleurig pakje met groene accenten, kwam opeens voorzitter Bas op de proppen. Net gearriveerd uit Hongarije waar hij met zijn vrouw zeven weken lang had gezorgd voor hun nieuwe zoontje Barnabas, terwijl ze wachtten op de definitieve afronding van de adoptie. Via nieuwsbrieven was het koor al die weken op de hoogte gehouden van het wel en wee van het kersverse gezin. Hier en daar schoot er dus spontaan een brok in een koorkeel toen het kersverse gezin opeens stralend van oor tot oor opdook in De Observant.

Kracht van het koor
Misschien was het wel daarom dat het openingslied, Orfeo Negro, tot drie keer toe moest worden afgebroken omdat we de juiste toonhoogte niet te pakken kregen. Fijn begin, maar daarna wist iedereen zich te herpakken en ging het goed. Volgens dirigent Ruben was het mooi om te zien hoe Swing Close zich niet laat ontmoedigen door foutjes en hoe we ook elkaar opvangen bij oneffenheidjes. Koorlid van het eerste uur Chris wist hierbij fijntjes op te merken dat Swing Close van begin af aan al nooit anders heeft gedaan dan elkaar fouten opvangen. Bedankt Chris!

Vleugels
Nadat het prachtige kereltje Barnabas uitgebreid was bewonderd door het hele koor ging het gezelschap naar de Sint Aegtenkapel, waar de tweede sessie zou plaats vinden. Het was stikheet, we waren onzeker over de choreografie, maar daar gingen we. Al meteen bij Picknicks and Parcs voelde het goed. Het is mooi om te zien hoe iedereen vleugels lijkt te krijgen van zo’n optreden. Af een toe een foutje maken is dan ook niet meer erg.

Don’t leave me this way
De act bij Don’t leave me this way (horkerig zingen met bladmuziek bij de hand en idem dito bewegen) kwam sommige Swing Closers mooi uit en ging erin bij het publiek als Wiege Ketelapper (of hoe die koek dan ook mag heten). Bij de Miami Sound Machine medley zong Iris de sterren van de hemel. Ok, aan het eind van het optreden waren we de tel kwijt en kwamen we beroerd uit. Er moet nog heel wat geschaafd worden voor het 31 oktober is (de dag van ons jubileumconcert in De Lieve Vrouw). Maar hé, het was dan ook de Dag van de Amateurkunst. En ondergetekende kreeg zowaar een compliment van haar man, een fervente koorhater. Manlief had toch de moeite genomen naar de kapel te komen en zei na afloop dat hij zich, “afgezien van een paar zeiknummers” prima had vermaakt. Zo, dat is binnen!

Nieuwsbrief

En namens Ruben: “Bedankt voor de bloemen!”

De avond kon voor een paar gelukkigen van Swingclose al niet meer stuk. Zij mochten op 12 december meerijden in de prachtige oldtimer van Koen: een beige Volvo Amazone met een zeer goed werkende kachel!  Prachtig uitgedost in stemmige roze en bruintinten genoten Erma, Liesbeth en Conny van een extra rondje over de snelweg. Koen nam in zijn oneindige wijsheid de afslag Apeldoorn  teneinde in Bussum uit te komen. Goed gedaan Koen!

Na wél op de A1 terecht te zijn gekomen en nog wat filewerk bij de afslag Hilversum-noord te hebben geïncasseerd, schoven Koen, Erma, Liesbeth en Conny naadloos aan bij de repetitie van de rest van het koor. Nu konden we in ontmoetingscentrum Het Trefpunt te Bussum de laatste puntjes op de spreekwoordelijke i gezet. Rond 20.00 uur zou daar het concert in kerstsfeer losbarsten voor de gehandicapte medemensen.

Ruben the red-nosed reindeer

Wegens afwezigheid van Martin was Ruben deze keer onze dirigent en steunverlaat. Ruben, die toch altijd al kan rekenen op de warme belangstelling van menig koorlid (m/v), had op 12 december een extra hoge aaibaarheidsfactor wegens ernstige griep. God, wat zag hij er lekker lodderig uit met die waterige oogjes en die rode neus. Ruben, the red-nosed reindeer, toepasselijker kon het echt niet ! Toen Ruben, om het publiek alvast op te warmen, met zijn rillerige stem ‘’All I want for Christmas is you’’ inzette kon je sommige koorleden bij wijze van spreken wegdragen. Maar ja, er moest nog gezongen worden. En het hoogtepunt van de avond moest nog komen, dames en heren!

Overleden goudvis

De nummers van voor de pauze werden op zo’n doeltreffende wijze neergezet (en aan elkaar gepraat door Chris) dat het koor tijd overhield. Dus werd in de pauze besloten een paar extra kaskrakers op het enthousiaste publiek los te laten. En hoewel Erma had gezworen op het graf van haar overleden goudvis dat ze nóóit meer ‘’Don’t cry for me Argentina’’ zou zingen, voelde de avond meteen al zo goed dat ze voor deze ene keer overstag ging. Het kleine intieme zaaltje, het warme contact met de mensen, het glunderende gebrul van de gehandicapte vrouw in de rolstoel na elk nummer: alles viel op zijn plaats.

Huilen om Erma

Nadat Chris vertelde het publiek dat er een paar extra nummers zouden komen. Dus werd het koor beleefd te kennen gegeven dat men vooral en eigenlijk alleen was geïnteresseerd in ‘’Don’t cry for me.’’ En daar ging Erma. Alsof het publiek nieuwe krachten bij haar had aangeboord zong ze het nummer als nooit tevoren. Het koor, dat als één m/v achter haar stond, was tot tranen toe geroerd door Erma. Dit was de ware kerst spirit en zo te horen aan het applaus vond het publiek dat ook.

De avond vloog voorbij en na afloop werd iedereen blij verrast met een doos kersenbonbons. Nog meer verwend, en terecht, werd Ruben, met een prachtige orchidee in cadeauverpakking. Het nationale knuffelrendier van Swingclose stond inmiddels op zijn benen te zwaaien van ellende, maar wist er toch nog een attent ‘’bedankt voor de bloemen’’ uit te persen. Daarna verliet hij het pand met achterlating van de orchidee, maar gelukkig wist een alert koorlid hem het kunstwerkje alsnog na te brengen. De orchidee verdient vanaf nu een ereplekje op Ruben’s piano!

Het was bijna vloeken in de streng neoclassicistische rooms-katholieke Franciscus Xaveriuskerk

toen op zaterdag 24 november het nummer “Malle Babbe” door Swing Close en Wilskracht werd ingezet. Maar ja, je doet een Hollandse avond, of je doet het niet. Voor Swingcloser Chris werden er die avond wel meer “potjes met vet al op de tafel gezet.”

Tijdens de repetitie bleek het ‘regionaal concert orkest’ Wilskracht letterlijk een maatje te groot voor de onversterkte kameraden van Swing Close. De trommelvliezen van enkele prominente koorleden werden zo ongeveer aan diggelen geblazen. Anderen zongen de longen uit hun lijf om nog enigszins boven het koperen geweld van Wilskracht uit te komen. Dat mocht evenzogoed de pret van Chris niet drukken.

Hoezo niet, Chris? “Wilskracht was voor mij toch een verrassing. Ik had hard schallend koper verwacht, maar wat Wilskracht bracht was echt mooie muziek. Voor de pauze waren er mooie symfonische stukken en Wilskracht liet een mooie dynamiek horen. Echt aangenaam verrast werd ik ook door de “fantasy” over theater De Lieve Vrouw. Er kwam eerst een stuk over hoe het theater vroeger een gereformeerde kerk was. Daarna werd er bekant hardrock geproduceerd om het kraakverleden te memoreren en uiteindelijk kwam er nog een mooi stuk over het heden van het theater. Na de pauze werden we ook nog op filmmuziek uit “Soldaat van Oranje” vergast. Topkwaliteit!”

Hoe verging het Swing Close volgens jou?“We hadden een blokje van 20 minuten voor de pauze met de lullaby’s en zo erin. We stonden midden in de kerk en ik moet zeggen: ondanks de aparte acoustiek ging het lekker. Bij het tweede blok, met die Nederlandse meezingers als “Ja zuster, nee zuster” was het wat mij betreft hard, hoog en onbenullig. We kwamen echt niet boven Wilskracht uit. Bij het derde blok zongen we weer “eigen nummers”. Toen merkten we echt een groot verschil tussen het blaasorkest en het koor. We werden weggetoeterd. Bij Kriora Tafra zetten we te laag in, maar daar heeft het publiek niks van gemerkt. Orfeo Negro stond als een huis, Nina was tot achterin de kerk te horen en bij la Cuccuracha werd er door het publiek meegefloten en geklapt. Kortom: al met al niet slecht.”

Wat vond je van het publiek?“Het viel me tegen hoeveel mensen er waren, de kerk was driekwart gevuld en ik had meer verwacht. Het publiek deed leuk mee. Bij de toegift merkte je wel een verschil tussen de import Amersfoorters die opstonden en vrolijk meehosten met “Het kleine café aan de haven” en de echte Amersfoorters die bleven zitten.”

Moet zoiets in de toekomst nog een keer worden georganiseerd?“Het zou leuk zijn om ooit nog eens met een groot orkest op te treden, maar dan moet ons koor wel goed uitversterkt worden. Nu was het verschil in volume tussen Wilskracht en Swing Close echt te groot. We moesten brullen om ons verstaanbaar te maken. ”

Wil je nog iets kwijt Chris?“Na afloop zijn we naar café van Zanten gegaan, waar we ook nog een vrijwillige sessie hebben gezongen, waardoor het café goede zaken deed. Gek genoeg werd de muziek op een gegeven moment zo hard gezet dat we de hint begrepen en onze monden hielden. Een paar Swingclosers zijn daarna nog afgezakt in de Gniffel. Het was dus kortom weer zo’n avond.”

Ja, ja… “Inderdaad. Mag ik trouwens opmerken dat ik dit een heel fijn diepte-interview vond?”