Dag van de Amateurkunst ontroerend voor Swing Close
door Conny van den Bor
Het was wel even spannend voor Swing Close. Op de Dag van de Amateurkunst zou het koor een paar nieuwe nummers voor het eerst ten gehore brengen en sommige koorleden hadden er gezien de voorgaande repetities een hard hoofd in.
Hartstikke leuk hoor, die nieuwe liedjes. Maar na zo’n lange zomervakantie bleek het wel kort dag om alle puntjes daadkrachtig op de i te zetten. Maar goed, de eerste sessie die Swing Close zou zingen in stadscafé De Observant was kat in het bakkie, want al bekend. Dachten we.
Brokken in koorkelen
Want toen iedereen al klaar stond in kek wit/zandkleurig pakje met groene accenten, kwam opeens voorzitter Bas op de proppen. Net gearriveerd uit Hongarije waar hij met zijn vrouw zeven weken lang had gezorgd voor hun nieuwe zoontje Barnabas, terwijl ze wachtten op de definitieve afronding van de adoptie. Via nieuwsbrieven was het koor al die weken op de hoogte gehouden van het wel en wee van het kersverse gezin. Hier en daar schoot er dus spontaan een brok in een koorkeel toen het kersverse gezin opeens stralend van oor tot oor opdook in De Observant.
Kracht van het koor
Misschien was het wel daarom dat het openingslied, Orfeo Negro, tot drie keer toe moest worden afgebroken omdat we de juiste toonhoogte niet te pakken kregen. Fijn begin, maar daarna wist iedereen zich te herpakken en ging het goed. Volgens dirigent Ruben was het mooi om te zien hoe Swing Close zich niet laat ontmoedigen door foutjes en hoe we ook elkaar opvangen bij oneffenheidjes. Koorlid van het eerste uur Chris wist hierbij fijntjes op te merken dat Swing Close van begin af aan al nooit anders heeft gedaan dan elkaar fouten opvangen. Bedankt Chris!
Vleugels
Nadat het prachtige kereltje Barnabas uitgebreid was bewonderd door het hele koor ging het gezelschap naar de Sint Aegtenkapel, waar de tweede sessie zou plaats vinden. Het was stikheet, we waren onzeker over de choreografie, maar daar gingen we. Al meteen bij Picknicks and Parcs voelde het goed. Het is mooi om te zien hoe iedereen vleugels lijkt te krijgen van zo’n optreden. Af een toe een foutje maken is dan ook niet meer erg.
Don’t leave me this way
De act bij Don’t leave me this way (horkerig zingen met bladmuziek bij de hand en idem dito bewegen) kwam sommige Swing Closers mooi uit en ging erin bij het publiek als Wiege Ketelapper (of hoe die koek dan ook mag heten). Bij de Miami Sound Machine medley zong Iris de sterren van de hemel. Ok, aan het eind van het optreden waren we de tel kwijt en kwamen we beroerd uit. Er moet nog heel wat geschaafd worden voor het 31 oktober is (de dag van ons jubileumconcert in De Lieve Vrouw). Maar hé, het was dan ook de Dag van de Amateurkunst. En ondergetekende kreeg zowaar een compliment van haar man, een fervente koorhater. Manlief had toch de moeite genomen naar de kapel te komen en zei na afloop dat hij zich, “afgezien van een paar zeiknummers” prima had vermaakt. Zo, dat is binnen!
