Saskia (sopraan)
Zingen en Corona: dat zijn twee dingen die niet te combineren zijn. En eerlijk gezegd is dat best heftig. Klinkt dat wat overdreven? Nou nee, voor mij voelt dat echt zo. Wat doet deze tijd met mij?
Ik mis de mensen en de stemmen
Nu moeten we elkaar even missen. Maar gelukkig vinden we veel creatieve manieren om elkaar wel te ontmoeten. Want dat is wat deze tijd ook doet. Contact met elkaar hebben we zo nodig, dus we vinden allerlei wegen. We zien elkaar via Google Meets. We doen dan een repetitie in eigen stemgroep. Ik word er zo blij van om ieder zijn stem weer even te horen. Zulke vertrouwde geluiden. Maar het maakt ook dat het me verdrietig achterlaat. Ik mis al deze mensen en stemmen. En eigenlijk nog meer het samen kunnen beleven van de muziek, de samenklank.
Muziek in je hoofd
Elke donderdagavond ga ik met veel plezier naar Swing Close. Daar ontmoet ik mensen die dezelfde passie hebben: zingen. Door samen dezelfde passie te hebben ontstaat er al vanzelf een connectie.
Het gave aan Swing Close is dat het een groep is die zoveel verschillende mensen heeft. Ik voel me er thuis. Het is zo fijn om even een moment uit het “dagelijkse leven” gehaald te worden en te zingen met elkaar. Doordat we allemaal zo anders zijn, is er altijd wel iemand waarbij je aansluiting vindt. Bij deze club mensen ben ik mijzelf, precies daar waar mijn kracht en passie ligt. En als extra bonus zorgt zingen ervoor dat je de rest van de week nog muziek in je hoofd hebt, en dat vind ik erg fijn.
We maken toch samenklank
Om weer even van de samenklank te genieten hebben we ook een weg gevonden. Ieder neemt thuis zijn stem op en stuurt dit naar één persoon. Die zet het onder elkaar en voilà. Zo hebben we ineens weer de samenklank, zonder elkaar te zien. (Erg verslavend, moet ik eerlijk zeggen). Zo zie je maar dat je van beperkende maatregelen eigenlijk best creatief wordt.
