Chris (bas)
Ik houd van zingen. Ik kan me eigenlijk de tijd niet heugen dat ik niet zong:
- kinderkoor van de kerk
- schoolkoor Farel College
- kerkkoor (gregoriaans)
- diverse coverbandjes (o.a. met Ian Smith in Tarin Kowt)
- gospelkoor Sjofar (waar ik mijn Mirjam ontmoette)
- Corona-kwartetten Nieuwe Kerk
- en nog veel meer…..
Toen kwam de dag dat ik auditie deed voor de Vocal Group Amersfoort (VGA). Paper Moon, zong ik. Dat was in 1996. Ondertussen ben ik nu, 2020, het koorlid met de meeste dienstjaren. Twee dirigenten overleefd en nu zing ik met veel en toenemend plezier met de huidige dirigent Ruben.
Ik ging ooit zingen bij een uitbundig, showy close-harmonykoor met Liberace trekjes, onder leiding van Bert Eerden, met combo. Glittervestjes, stola’s, strohoedjes, chokers, het hoorde er tijdens optredens allemaal bij, en ik genoot er van! Ondertussen veranderde het koor en ik veranderde mee. Bert ging en Martin kwam. Wat bleef was: streven naar hoge kwaliteit.
Vocal Group Amersfoort -> Swing Close
Een nieuwe dirigent, dus verdwenen ook vertrouwde gezichten en verschenen nieuwe. Een aantal koorleden, zoals ik, bleef gewoon waar we waren en de VGA zong door. Er groeide iets in het koor. Op zoek naar nieuwe stijlen, nieuwe sounds en een nieuwe naam. We werden VGA Swing Close, zonder combo. Wel met een pianist(e).
Als ik nu terugkijk voelen die jaren als een soort (lange en soms gecompliceerde) zwangerschap en net als tijdens de echte negen maanden ging dat (naast mooie muzikale hoogstandjes) gepaard met stemmingswisselingen waar mijn hoofd wel maar mijn goede humeur soms niet tegen kon. Toch ben ik ook toen bij het koor gebleven; ik houd nu eenmaal van zingen. Bovendien, zoals iedere zwangerschap zou ook deze op een geboorte uitlopen! En ik ben nog steeds blij dat ik daar bij was.
Van koor naar koorfamilie
Het water brak in 2006 toen Ruben begon als onze pianist. Hij was jong, kon pianospelen (ja, dùh), zingen, dansen, en naar later bleek ook arrangeren. Van begin af was er die wederzijdse klik. Hij werd een soort katalysator. Er gebeurde iets in en met de groep. Rubens inbreng en enthousiasme gaven, wat mij betreft, precies dat extra dat ons over een dood punt heen tilde, waarvan we geen idee hadden dat dat bestond. We waren altijd een koor geweest, alles vriendschappelijk genoeg maar we hielden al die jaren onbewust toch een beetje afstand.
Tijdens zijn eerste koorweekend gingen we eens bewust in elkaars cirkels staan. Dat bleek te kunnen en we deden allemaal mee; zo werd dat weekend de bevalling ingeleid! Een beetje als in de film “As It Is In Heaven”. De nieuwe boreling groeide naar de koorfamilie die we nu zijn en waar ik me in thuis voel. Het voegt voor mij zoveel toe aan het zangplezier. Ik hoop echt dat we in staat zijn om dat vast te houden; het is niet iets vanzelfsprekends waar we toch echt 24 individuen met al onze hebbelijk- en onhebbelijkheden blijven.
Rappen op mijn ‘oude dag’
Inmiddels had Martin het stokje overgedragen aan Ruben. Dat was in 2009. Ik ben oprecht nooit met tegenzin naar koor gegaan, maar vanaf 2006 tot nu toe ervaar ik bij Swing Close eigenlijk alleen nog maar plezier in het samen zingen, het met elkaar in kleinere groepjes instuderen, samen optreden, met muziek bezig zijn (daar hoort ook Noteworthy bij) en samen werken aan de vormgeving en uitstraling.
Voor mezelf mag ik zeggen dat ik veel heb bijgeleerd: eigentijdsere stijlen; met 57 jaar op de teller leerde ik bij voorbeeld rappen! De donderdagavond heeft voor mij een gouden randje gekregen. Wat is er nou mooier dan samen zingend muziek maken? Ik sluit (me) graag aan (en af) met Goethe: “Wo man singt, da lass dich ruhig nieder, böse Menschen haben keine Lieder!
